Spectrum

Ik heb 3,5 jaar groepstherapie gevolgd bij Spectrum en mijn traject met blijdschap, dankbaarheid, vertrouwen en ook verdriet afgerond. Verdriet omdat ik me gehecht heb aan alle lieve mensen en therapeut uit de groep en ik dat met deze keuze om te stoppen nu ook achter me laat. Het klinkt misschien een beetje raar, maar ondanks alle moeiten heb ik ook erg genoten van therapie. Ik vond het supermooi om de processen bij mezelf en een ieder te zien. Dit alleen was al erg leerzaam. Ik ben er ook heel graag voor de ander geweest. Ik ben bij Spectrum terecht gekomen doordat ik tijdens m'n opleiding Social Work supervisie kreeg van een van de therapeuten, Anita. Ik heb hierdoor een beetje kunnen proeven van de manier van werken van Spectrum. Dit sprak me erg aan en heeft me toen in m'n stage erg geholpen in het clientencontact wat ik had. Een jaar of 3 later, toen ik ondertussen werkzaam was als hulpverlener, besloot ik dat ik hier toch mee verder wilde in de vorm van therapie. Ik had bedacht dit gewoon 1 op 1 te doen, maar na de intake kreeg ik het advies om groepstherapie te doen, omdat de dingen waar ik tegenop liep veel in contact met anderen plaatsvonden. Dit leek me doodeng, maar ik heb er toch voor gekozen. En ja, het was ook doodeng en oncomfortabel. Zeker aan het begin. Toen ik binnenkwam voelde ik me niet blij, ik was enorm kritisch op mezelf, had een laag zelfbeeld en was vooral heel erg m'n best aan doen om het iedereen maar naar het zin te maken en er voor anderen te zijn. Ook zat er een zware putdeksel op m'n emoties. Ik had totaal geen verbinding met mezelf, ik was altijd gericht op de ander. Had geen idee wat ik zelf nou eigenlijk wilde en nodig had. Wat ik graag wilde leren met therapie was om vanuit m'n hart te leven en ook om meer vreugde in m'n leven te ervaren. Het koste best wel even tijd om vertrouwen op te bouwen met mijn medegroepsgenoten en met Marnix, onze therapeut. Ik heb stapje voor stapje mogen leren dat ik met alles welkom ben, met mijn kwetsbaarheid, mijn tranen, zelfveroordeling, eenzaamheid, schaamte en boosheid en dat daar heel veel genade voor was. Ik ben hier in m'n leven heel veel alleen mee geweest en liet dit niet zien aan anderen, dat durfde ik ook niet, want ik was veel te bang voor afwijzing of dat anderen me een zeur zouden vinden. Ik heb me tijdens therapie echt gezien gevoeld. Iets wat ik ook niet kende. En wat me veiligheid bood was dat Marnix en groepsgenoten eerlijk naar mij durfde te zijn in wat zij ervoeren in het contact met mij. Ik hoefde hier niet naar te gissen en ik leerde op een gegeven moment dat ik er ook gewoon naar kan vragen. Ik vulde altijd veel in voor de ander wat ik dacht dat hij/zij dacht over mij en vaak klopt er niks van en was het alleen maar gissen. Ik begreep soms ook geen bal van m'n eigen gevoelens en schaamde me hier rot voor. Dit heb ik uiteindelijk ook bespreekbaar gemaakt en het heeft me geholpen om mijn eigen behoeften, naar bijvoorbeeld een arm om me heen en het fysiek willen ervaren van veiligheid, te begrijpen en dat dit niet raar is of ongepast maar heel menselijk. Beetje bij beetje durfde ik mijn putdeksel ook wat op te tillen. Ik ben een gevoelig mens en heb een jaar of 10 terug voor mezelf besloten dat als ik zo door het leven moest, ik het niet zou 'overleven'. Ik kon snel emotioneel en geraakt zijn door dingen en ik vond dat vreselijk en kon dat op dat moment denk ik ook niet aan, want had al moeite genoeg mezelf enigszins bij elkaar te houden. Toen die putdeksel dus eindelijk omhoog ging kwamen er eerst veel tranen bij kijken en ik schrok daar ook van en vond dit erg ingewikkeld. Tegelijk ervoer ik ook dat ik er met m'n tranen nog steeds mocht zijn bij de groep. Ik heb mezelf leren accepteren met tranen op z'n tijd. Dat hoort blijkbaar bij mij. En het mooiste was nog dat ik het gevoel heb eindelijk weer te leven, met mijn hart open en dat ik het leven in z'n volheid kan en wil ervaren. Dwars door de rivier. Wat ik echt fijn vond aan groepstherapie is dat ik er achter kwam dat ik eigenlijk helemaal niet zo raar ben als ik dacht. Altijd als ik wat vertelde was er wel iemand die dat ook herkende bij zichzelf of een deel daarvan in ieder geval. Dit was andersom ook bijna altijd het geval. De acceptatie, echtheid, liefde en steun van de ander is echt helend in de groep. Conflicten vond ik ook nooit fijn en die ging ik zoveel mogelijk uit de weg. Ik dacht ook dat dit onoverkomelijk was. Ik hield altijd rekening met anderen. Ondanks dat kwam ik erachter dat hoe ik hier ook m'n best voor deed, ik ook nog onbewust iemand pijn kon doen, zonder dat ik dit zelf op dat dat moment in de gaten had. Dat was niet fijn, maar ook een eye-opener. Ik vond het moeilijk, maar ook fijn dat de ander daar dan eerlijk over is en ik dan ook eerlijk kan zijn over mijn aandeel. Dit heeft uiteindelijk weer voor verbinding gezorgd. Er zijn ook een paar momenten geweest dat ik bewust voor mezelf koos, terwijl ik wist dat de ander dat moeilijk zou vinden. Dat vond ik weer erg ingewikkeld en kon ik moeilijk verdragen. Het ging er soms heftig aan toe. Maar ook dan ontdekte ik dat eerlijk uitspreken van gevoelens, behoeften en grenzen toch weer voor verbinding zorgde. Twee keer per jaar waren de Eigenwijze Dagen in Bant. Elk weekend had een eigen thema en was weer totaal anders. Hier was je met je therapiegroepje in een grote groep van zo'n 100 andere therapieleden/studenten/stagiaires/therapeuten. Tsjonge als je denkt dat je jezelf in therapie tegenkomt, dan moet je maar eens zo'n weekend volgen, dan beleef je het het helemaal. Ik vond de weekenden pittig, intensief, maar ook geweldig en het hielp echt om als groep in korte tijd, dichter bij elkaar te komen (en soms ook niet...) In elk thema waren er wel opdrachten die mij persoonlijk diep raakte en die weer nieuwe inzichten gaven, dat was bij iedereen zo, iedereen op zijn/haar manier. Ik vond het echt een meerwaarde om hieraan deel te nemen en het gaf ook weer nieuw perspectief op mijn eigen traject. Tijdens deze dagen had je ook veel met andere therapeuten en stagiaires te maken. Ondanks dat die mij niet kende, heb ik me ook door hen erg geliefd, gesteund en geaccepteerd gevoeld. Dat vond ik erg bijzonder. Tijdens een van de weekenden was het thema 'vrijheid'. Je moest iets meenemen waar je aan gebonden was. Ik had een voorwerp dat symbool stond voor 'goedkeuring'. Ik leerde tijdens het weekend inzien dat ik m'n hele leven ontzettend m'n best aan het doen was om goedkeuring te krijgen van anderen. Ik gaf alles in contact en het maakte dat het me helemaal leegzoog en het me bergen energie kostte. Dit was erg confronterend en verdrietig te ontdekken, tegelijk was ik er gek gezegd ook blij mee. Ik had het idee of de puzzelstukjes op z'n plek vielen. Ik ontdekte dat mijn verlangen helemaal geen goedkeuring is, maar echte verbinding met de ander. Geaccepteerd worden zoals ik ben, zonder hier overdreven m'n best voor te doen. Ik ging ook inzien dat ik alleen verbinding krijg door mezelf echt te delen, met wat er echt is, hoe spannend soms ook. Ik ging ervoor kiezen om risico's te nemen, ook het risico om mogelijk pijn gedaan te worden of dat anderen boos op me worden of me afwijzen. Ik ging m'n behoeften serieus nemen en inbrengen in contact. Dit alles heeft grote verandering in mijn leven gebracht in contacten met anderen. Er was veel wat me overkwam in contact, maar ik heb ontdekt dat ik veel meer invloed heb dan ik altijd dacht. Als ik wat wil, kan ik dit zelf, deels dan, sturen. Als ik me erbuiten voel staan, weet ik hoe ik me weer onderdeel kan maken. Ik kan steeds opnieuw kiezen. Waar ik nog het meest verbaasd over was is dat als ik gewoon mezelf deel, ik daarmee anderen kan inspireren. Er zijn nu zoveel momenten dat ik dankbaar ben en echt vreugde ervaar. Ik heb me tijdens therapie voor het eerst in mijn leven ook echt aan een groep weten te verbinden. En ik heb ook weer met veel zorg en aandacht afscheid kunnen nemen. Met vreugde en verdriet. Wat betreft de punten hierboven. Ik vind dat ik zeer deskundig geholpen ben. Met heel veel geduld, aandacht, liefde en wijsheid en ik ben me echt op m'n gemak gaan voelen. Ik heb zeer zeker gemerkt dat er christelijke therapie geboden werd. Dit kwam regelmatig in de sessies naar boven en ook tijdens de Eigenwijze Dagen. Iedereen heeft een andere geloofsachtergrond en dat kon er ook gewoon zijn. Ik vond het heel prettig hoe vorm gegeven werd aan de christelijke identiteit. Ik ben erg tevreden over mijn bereikte resultaat. Ik ben absoluut meer vanuit m'n hart gaan leven, ik neem nu ook m'n eigen wensen/behoeften serieus en kan die meenemen in contact met de ander. Dit maakt dat ik veel meer in balans ben en niet alleen kan geven, maar ook echt kan ontvangen. Hierdoor ben ik veel meer vreugde in mijn leven gaan ervaren. Ik zou Spectrum zeker bij een ander aanbevelen. Het heeft me heel veel gebracht. Ik vind dat Spectrum en al zijn therapeuten en andere werknemers geweldig werk doen! Mocht je erover nadenken om therapie bij Spectrum te volgen. Zorg dan ook dat je er echt voor gaat, er de tijd voor neemt die nodig is (en dat kan best wel even zijn) en door blijft zetten. Er zullen echt momenten zijn, of die heb ik in ieder geval wel gehad, dat je misschien denkt: 'waar ben ik in vredesnaam mee bezig' of 'wat levert dit me nou op', maar ik geloof echt dat je uiteindelijk de vruchten ervan zult plukken. Ik zie God als de grote Regisseur van mijn leven. Hij heeft dit hele traject en elk groepslid gebruikt om mij heling te brengen en via mij anderen te helen. Boven alles ben ik Hem dankbaar dat ik dit traject aangegaan ben en voor alles wat ik heb mogen leren.