Praktijk Deborah

Ons cadeau van God: Als pleegouders mochten wij, in 2003, perspectief biedende plek geven aan een klein mannetje van 1 dag, en we hebben hem in huis/ons gezin, en vooral in ons hart, ontvangen. We hebben onze pleegzoon gekoesterd en het was een vrolijk, gezellig kind. Toen hij 15 was heeft hij zich heel bewust laten dopen. In de daarop volgende maanden veranderde hij enorm. Uiteindelijk is anderhalf jaar geleden is onze pleegzoon, toen 17 jaar, uit huis geplaatst. Door Jeugdzorg. Hoewel noodzakelijk..het was zo wat wij niet wilden. En ontelbare keren heb ik God gevraagd: waarom zo en hoe kan het dat wij onze zoon zo moesten laten gaan. Daarbij benoemde onze pleegzoon dat wij nooit zijn ouders meer zouden zijn. Hij gaf ons de schuld, en ík begreep hem ook nog….. Het enige dat ik voor hem kan doen: is bidden dat God hem vast houdt. Ik kreeg van iemand het telefoonnummer van Annemieke.. Maar ik vond het lastig om met haar contact op te nemen. Mijn zoon is immers niet overleden. Hij leeft en is voor mij onbereikbaar.. Toch contact gezocht met Annemieke en wat fijn en warm was ons eerste gesprek. Juist ook omdat wij samen konden bidden. En kon ik mijn schuldgevoel meer en meer loslaten en terug geven aan God. Annemieke gaf aan dat levend verlies bestaat en zoveel pijn kan doen. Annemieke luisterde en gaf adviezen. Ik had een schuldgevoel dat aan onze eettafel een lege plek was. Had ik zelf meer kunnen doen? Nee, de problemen waren te groot. En met Annemieke ontdekte ik ook het volgende: ik ging weer zien ik dat het veiliger zou zijn, voor onze enige zoon en onze zes dochters.Zij gaf mijn gevoelens weer en daardoor kreeg ik weer grond onder mijn voeten. Door Gods leiding en de woorden van Annemieke kwam er weer een basis om op te kunnen staan. Gemis zal blijven maar er is inzicht gekomen…en wordt het me soms toch weer teveel…..dan kan ik dat delen met Annemieke. Annemieke, ik ben zo dankbaar dat jij mij de afgelopen maanden hebt begeleid. Je mag een instrument van God zijn.